Workshop ‘Beeldhouwen’ – Anke Vervelde verteld over haar ervaring

In deze rubriek laat ik de leerlingen die bij mij in de leer zijn geweest of nog komen aan het woord over hun belevingen tijdens de periode dat ze bij mij werken. Ditmaal is het de beurt aan Anke Vervelde, zij beeldhouwd sins enkele jaren en heeft hier een enorme passie voor ontwikkeld. Zo erg zelfs dat ze vanuit Spanje, (waar zij woont) speciaal overkomt om bij mij een week mee te kunnen lopen. Wilt u haar of mij ook spreken, dan kan dat tijdens de Open dag op zaterdag 1 juni – 2013. Anke Vervelde is die dag nog aanwezig in mijn werkplaats waar zij al haar bevindingen graag met u wil delen (zij spreekt overigens gewoon Nederlands hoor).

Anke gaat de week dat ze bij mij meeloopt meehelpen aan een groot project waarin ik in 10.000 kg marmer een sculptuur aan het maken ben. Ze leert zo wat technische vaardigheden, steenkennis etc etc. Zowel handmatig als mechaniesch beeldhouwen, (met de hamer en beitel en met pneumatisch gereedschap en slijptol). Daarnaast kan zij op haar eigen manier beleven hoe het nu is om elke dag te beeldhouwen.

Anke aan het werk op haar Finca in Spanje.

Onderstaand haar verhaal voordat ze naar Nederland komt:

Een aantal jaren geleden maakte ik een periode door waarin ik me niet meer kon ontspannen. Schilderen was het eerste dat hielp, tot ik een programma op TV zag over beeldhouwen in speksteen. Op het moment dat ik mjin eerste steen in mijn handen had, wist ik dat dit het helemaal was voor mij. Ik heb toen een paar beeldjes gemaakt in speksteen en leerde vervolgens een beeldhouwer kennen die me het werken met hamer en beitel bijbracht. Maar na een workshop van een paar dagen werd die beeldhouwer opgenomen in het ziekenhuis en omdat ik destijds in een appartement woonde was het beeldhouwen toch niet praktisch en heb ik er verder niets meer mee gedaan.

Inmiddels ben ik naar Spanje geëmigreerd en woon ik op een finca met een flink aantal vierkante meters eigen terrein, zonder directe buren. Anderhalf jaar geleden heb ik een zandsteen van het terrein gepakt en ben ik weer begonnen met beeldhouwen. In eerste instantie dus weer alleen vijlen en schuren, tot ik het marmer ontdekte en met de slijptol aan de gang ging. Hier in Alicante zijn heel veel marmermijnen en kun je de stenen dus zo uit de verlaten groeves halen, maar tot mijn grote verbazing (en frustratie) is er bijna geen beeldhouwer of beeldhouwmateriaal te vinden. Vooral die leraar mistte ik heel erg, omdat je doorlopend het gevoel hebt dat je voor de tweede keer het wiel aan het uitvinden bent. Wat is de beste werkwijze? Welke materialen kun je het best gebruiken voor welke handelingen? Ik ben soms weken bezig om iets te vormen zoals ik het hebben wil en dan lukt het gewoon nog niet. Gek word ik daarvan en daardoor doe ik ook veel langer over een beeld dan nodig is. Maar daar staat wel tegenover dat ik beeldhouwen het allerleukst vind dat ik ooit gedaan heb. Ik doe het vrijwel dagelijks, het is gewoon een verslaving en ik geniet van het hele proces, van het ruwe werk met de machines tot en met het polijsten.

‘Vuist’ – gemaakt in Kalk zandsteen

In een poging om meer kennis te verzamelen keek ik een paar maanden geleden op YouTube en daar zag ik een filmpje van Jan-Carel Koster en vervolgens bezocht ik zijn websites. Oh, wat was ik onder de indruk. Zijn originaliteit, zijn gebruik van verschillende belijningen in één beeld die toch weer heel logisch en natuurlijk zijn, zijn oog voor detail. Dát is wat ik heel graag zou willen leren. We zijn toen in contact gekomen via Facebook, waardoor ik ook zijn lopende projecten kon volgen en mijn enthousiasme werd er bepaald niet minder op. Jan-Carel vertelde me dat hij een avond in de week lesgeeft, maar ja, dat is voor mij toch wel een eindje fietsen . Dus toen heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken en hem gevraagd of ik een weekje over mocht komen.

‘Torso’ – gemaakt in Spaans marmer.

 

Ik wil professioneel leren beeldhouwen en beelden gaan verkopen, want dan verandert mijn superleuke hobby in een moordbaan. Stiekem wil ik eigenlijk gewoon kunnen wat Jan-Carel kan. Oké, ietsje minder groot mag ook en ik geef mezelf 180 jaar om dat niveau te bereiken. Tot die tijd moet ieder nieuw beeld mooier worden dan de vorige, maar ik wil vooral niet langer beperkt worden door mijn eigen onwetendheid.

Haar verhaal na een week beeldhouwen in Nijkerkerveen:

Na mijn week bij Jan-Carel heb ik gewoon even de tijd nodig gehad om alles te laten bezinken, want het is heel intensief geweest. Niet alleen hetgeen hij mij geleerd en verteld heeft, maar ook alle dingen daar omheen. Het tussen zijn beelden staan en aan zijn beelden meewerken, machines, apparatuur en gereedschap die je niet kent, werkwijzes die je niet kent, zienswijzes die veranderen en ga maar door. Ik voelde meteen dat die week een enorme impact op mij gehad heeft, maar kon nog niet bevatten hoe groot die impact nu precies was. Dat het heel positief was, was meteen overduidelijk. Jan-Carel, Idaline en Eline hebben me heel warm ontvangen en het klikte meteen. Ik heb geleerd om ‘groot’ te werken (lees: heel hard te slaan) en hoe je pneumatisch gereedschap gebruikt. We zijn samen naar een beeldhouwwinkel geweest en ik heb dingen gekocht waar ik mee verder kan.

Anke Vervelde aan het Beeldhouwen

Er zijn drie momenten geweest die me vooral zijn bijgebleven en die ik wil delen. Het eerste is JC’s stralende lach bij het zien van het resultaat toen ik één van zijn beelden aan het polijsten was. Voor mij de bevestiging dat die blijdschap blijft die ik ook altijd voel, hoeveel beelden je ook gemaakt hebt. Het tweede is wat emotioneler en wat moeilijker te beschrijven, maar ik probeer het toch. Terwijl ikzelf het resultaat van het polijsten aan het bekijken was, voelde ik ineens een ‘warme stroom’ door mijn lichaam gaan. Ineens zag ik JC naar mij kijken, omdat hij voelde dat er iets met mij gebeurde. Met het schaamrood op mijn wangen en met tranen in mijn ogen heb ik hem uitgelegd dat het voor mij nieuw was dat je blijkbaar een band op kunt bouwen met het beeld van iemand anders, alleen door eraan te werken. Ik voelde evenveel liefde voor zijn beeld als ik voel voor mijn eigen beelden, als ik er mee aan het werk ben. Het derde moment was hét moment van de week. JC daagde me uit om de definitieve belijning aan te geven  in zijn laatste beeld van Portugees marmer, “omdat jij zo weg bent van mijn belijningen”. Nou, daar stond ik dan, met zijn schets in mijn handen (die maar 1 kant van het beeld laat zien, dus de rest moet je raden). Ik heb ruim een half uur rond het beeld gelopen om te kijken welke lijnen waar naartoe liepen, kreeg letterlijk buikpijn van de spanning, maar toen ik de lijnen uiteindelijk optekende waren ze goed!!!! Dat was zo ongelofelijk kicken, dat ik de rest van de dag alleen nog maar heb lopen stralen.

En nu ben ik weer thuis en aan een nieuw beeld begonnen. Ik werk sneller en met meer zelfvertrouwen, heb het inzicht en de materialen voor veel mooiere resultaten. Kortom, ik had deze week nooit willen missen. Maar het allerleukst is het contact dat ik gelegd heb met JC, zijn gezin en een aantal mensen die op zijn Open Dag geweest zijn. Er zijn nieuwe stappen gezet naar een nog leukere creatieve toekomst.

Open Atelier – zaterdag 1 juni 2013

Op deze open dag kunt u live zien hoe een monumentaal beeldhouwwerk nu eigenlijk wordt gemaakt?

Wanneer het aantal bezoekers het toelaat is er wellicht ook de gelegenheid om het eens zelf te proberen zodat u aan den lijve kunt ondervinden hoe dit nu voelt om in steen te hakken …… 🙂

In de werkplaats staan o.a. 2 grote stenen sculpturen van 10.000 kg. per stuk waarvan er 1 nog in bewerking is. Verder zullen er ook een paar houten sculpturen staan die reeds eerder zijn gemaakt. Mocht u vragen en of opmerkingen hebben dan kunt u mij via onderstaande gegevens bereiken.

Ik zal u graag verwelkomen op de open dag, Tot dan!! ……. 🙂

WILT U DIT BERICHT DELEN OP UW FACEBOOK – TWITTER – LINKEDIN – ETC ??                 dat mag hoor, heel graag! …..;-)

De werkplaats van Beeldhouwer Jan-Carel Koster is op zaterdag 1 juni geopend voor alle geïnteresseerden.

Route naar de werkplaats

Beeldhouwer Jan-Carel Koster – Domstraat 20a te Nijkerkerveen

06-36 11 04 34   //   info@jck.nu   //   www.jck.nu   //   www.jancarelkoster.nl

Beeldhouwwerk “Madrid” in Portugees marmer.

Het ontwerp

Sinds enkele weken, eigenlijk maanden, ben ik aan het werk aan een, voor mij, tot nu toe, grootste en uitdagendste project. Natuurlijk heb ik eerdere uitdagingen gekend waar ik toen behoorlijk tegenop keek. Maar die waren niet te vergelijken met dit project. Waar ik momenteel aan werk is voor mij een uniek werkstuk. Het vraagt van mij een extra hoeveelheid energie en doorzettingsvermogen. Daarnaast geeft het mij een enorm fijn gevoel, dat ik maanden achtereen aan dit werk mag en kan werken en mijn eigen visie omtrent een beeldhouwwerk in mijn eigen stijl mag weergeven. De grenzen die ik daarin voor mezelf aangeef zijn voor mij onbekende terreinen die telkens weer ontdekt moeten worden. Ik kan me eigenlijk ook niet voorstellen welke grens ik na deze moet en kan opzoeken, toch dient zich telkens weer een nieuwe uitdaging aan. Maar eerst deze uitdaging maar eens afronden. Na een kleine 7 weken onafgebroken te hebben gewerkt aan dit blok portugees marmer kom ik verschillende momenten tegen die mij opbreken, soms fysiek en soms psychisch. Af en toe houden mijn armen ermee op en voel ik mij gedwongen om rust in te lassen om mijn armen niet te overbelasten. Daarnaast voelt het steeds meer aan alsof ik niet opschiet, dat vind ik erg moeilijk, zeker wanneer je een periode hebt dat je armen niet meewerken en er ook nog eens machines kapot gaan. Dan zakt de moed mij soms in de schoenen; In mijn hoofd heb ik het beeldhouwwerk wel voor ogen dat ik wil maken. Ik zie het al helemaal voor me, tot in de kleinste details. Maar er moet nog zoveel worden gedaan. Hier moet nog veel weg en daar en daar en daar! Die momenten vind ik het moeilijkst.  Vaak kom ik dit soort momenten tegen wanneer ik een sculptuur maak, zeker wanneer dit de wat grotere zijn. Meestal weet ik dat die momenten komen en kan ik ze makkelijk omzeilen omdat ik weet dat het maar momenten zijn en ze snel weer verdwijnen. Daarnaast komt natuurlijk het technische aspect om de hoek kijken. Elke keer leer ik weer hoe ik bepaalde dingen het beste kan oppakken. Breuklijnen bijvoorbeeld, dit zijn ook van die nare gevallen, maar daar krijg je vanzelf mee te maken wanneer je een blok van dit formaat gaat bewerken. Toch moet ik zeggen dat tot nu toe dit aspect voorspoedig verloopt. Er zit wel een breuklijn in, maar dezze heb ik goed weten te omzeilen.

Een breuklijn

De ca. 7 gewerkte weken zijn eigenlijk alleen besteedt aan het ‘ruimen’ van overtollige grote stukken marmer. Natuurlijk zijn alle stukken marmer die weg moeten worden gehakt overtollig, maar ik bedoel de grote hoeken, om dichter bij de vorm te komen. Dit heeft mij al die weken gekost, eentonig werk waarin voor mij de uitdaging lag in de grote hoeveelheid die ik moest weghakken. Verstand op nul zou je kunnen zeggen. Maar dat is eigenlijk niet helemaal waar, want juist op dit soort momenten, dit soort dagen moet ik eigenlijk zeggen, is er juist de gelegenheid om goed na te kunnen denken. Je kunt dus eigenlijk wel zeggen dat ik de afgelopen 7 weken behoorlijk wat heb ontworpen en bedacht. Zelf vind ik het prettig om dit ‘eentoninge’ werk, waarin een bepaald ritme zit, te doen omdat juist door dat ritme je in een soort trance geraakt waardoor je zo lekker kan denken. Van alles komt er boven, van ontwerpen tot allerlei soorten levens visies. Zelf denk ik dat wanneer ik dit niet doe ik ook geen stap verder kom, niet met mijn werk, maar ook niet in het leven. Soms is iets zo simpel om te begrijpen, maar zo moeilijk te doorgronden. Tijdens het ritmische gehak valt vaak alles op zijn plek en blijkt de waarheid zijn eigen leven te leiden waarbij de moeilijk te doorgronden feiten ineens heel simpel blijken. Zo zie je maar weer waar je allemaal toe komt wanneer je met een beeld over Madrid bezig bent……… 🙂

De Toreador

Het verhaal achter deze sculptuur is naar mijn idee ook een mooie vertelling. Een vertelling die ver terug in de geschiedenis duikt, maar ook de tegenwoordige tijd aanraakt. Het gaat onder andere over stierenvechten. In dat aspect ligt de reden verscholen dat ik gebruik maak van Portugees Marmer. Die reden is terug te leiden naar de voor Spanje meest bekende bezigheid; het stierenvechten. Dit gebeurt nog steeds veelvuldig in Spanje, maar men is bezig om deze gruwelijke activiteit een halt toe te roepen. Sinds 1 januari 2012 mogen er al geen gevechten meer plaatsvinden in de regio Catalonië. Dit is dus al een goed begin. Portugal daarentegen heeft al lange tijd een verbod ingesteld; er mogen wel gevechten plaatsvinden, maar de stier mag niet worden gedood of gemarteld! Daarin hebben zij al lange tijd een behoorlijk streepje voor op de Spanjaarden die de stieren doden bij elk gevecht. Met het gebruik van Portugees marmer wil ik mijn waardering laten blijken voor het respect dat zij tonen voor de dieren en tevens een disrespect aan Spanje vanwege hun niet humane gedrag jegens deze levende wezens. In het ontwerp van deze sculptuur laat ik een herkenningspunt met betrekking tot het stierenvechten onderin de sculptuur terugkomen. Niet om deze gevechten in stand te houden, maar juist om ons bewust te laten worden van deze vernedering van de stieren. Wanneer men kijkt naar de Torero of zoals wij het zeggen Toreador denkt men aan een grote, stoere, sierlijke man met een Muleta (grote rode deken). Deze sierlijkheid wil ik in deze sculptuur terug laten komen in een abstracte vloeiende vorm die ontstaat vanuit een strakke rechte lijn die de harde kant het gebeuren laat zien.

De spaanse danseres

Niet alleen de stoere stierenvechter is sierlijk en gracieus, maar ook de dansers en danseressen die men in Spanje kent. Deze sculptuur dient bovenal sierlijk en vloeiend te zijn, net als de dansers en danseressen in Madrid dit zijn.

Klok op de Puerta del Sol

Als 3e verwijzing naar nog een mooie herkenning van Spanje en dan met name Madrid, kom ik al gauw op de architectuur en de vele tradities terecht. Wat heel bekend is, is de klok tijdens het vieren van oudejaarsnacht op het centrale plein in Madrid, de “Puerta del Sol”. Deze komt vaak tijdens de laatste klokslagen van het jaar op TV, zodat de laatste seconden van het afgelopen jaar in Spanje is waar te nemen. Traditiegetrouw worden tijdens de laatste 12 slagen van het oude jaar bij elke klokslag één druif gegeten. Er wordt gezegd dat deze traditie geluk brengt in het nieuwe jaar. Juist deze traditie wil ik naar de Hoofdstedenbuurt in Vlaardingen brengen om onze gedachte, tijdens het bekijken van deze sculptuur, hierop te laten richten. In de sculptuur ziet men dan ook middenin de 12 druiven weergegeven. Op de schets niet zichtbaar, omdat de druiven aan de achterzijde middenin wordt uitgehouwen.

De golven die de sculptuur bevat staan symbolisch voor de herkomst van de naam Madrid. De naam is namelijk ontstaan doordat de Moren in de 9^e eeuw de baas waren in dit gebied. Zij hebben destijds een klein paleis gebouwd langs de rivier “Manzares” die zij “Al-Majrit” noemde, wat waterbron betekent. De huidige naam Madrid stamt af van deze plek en deze Arabische term. Juist deze afkomst vanuit het Arabische vind ik toepasselijk omdat in de Hoofdstedenbuurt een gemêleerd en sociaal leven plaatsvindt (De Hoofdstedenbuurt in Vlaardingen is de locatie waar dit beeld komt te staan).

In het kort wil ik met dit beeld het onderstaande vertellen:

Omdat water een 1^e levensbehoefte is, dansen ons vreugde brengt, stierenvechten voor vertier zorgt en de druiven ons voeding en geluk geeft (hetzij in de fysieke zin als in de psychische zin van het woord) zijn ze alle vier van grote symbolische waarde. Om deze reden wilde ik deze 4 symbolieken een plek geven in de bijgaande sculptuur om ons hierover na te laten denken. 

Met dit gehele verhaal in combinatie met de te maken sculptuur heb ik mezelf een behoorlijke uitdaging gesteld waar ik iedere dag weer van kan genieten. Natuurlijk zijn daar de momenten waarop ik het moeilijk te overzien vind van wat er nog allemaal moet gebeuren, maar het is en blijft een passie en een streven naar de perfecte vorm in combinatie met het juiste verhaal.

Waar ik ook veel inspiratie en energie vandaan haal zijn de regelmatige bezoekjes van mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken, maar die mijn werk bewonderen en graag eens in mijn werkplaats willen kijken. Dit soort bezoekjes storen wel, maar dit zijn welkome storingen die mij in staat stellen mijn bovenomschreven gedachtengangen te ventileren en weer even terug op ‘aarde’ te komen…. 🙂 En wanneer zij er niet zijn, dan herrinnert mijn knorrende maag mij wel aan het feit dat ik toch echt hier bezig ben en goed voor mijn lichaam moet zorgen.

De herkomst van de steen:

De groeve

Dit prachtige stuk portugees marmer van een een kleine 10.000 kg komt natuurlijk uit portugal. ik heb daar een contact met een steengroeve vlakbij Pedreiras waaruit ik dit materiaal betrek. De kleuren van de steen zijn werkelijk verbluffend mooi. Velerlei kleuren zijn aanwezig, zelfs groen is veel te vinden in de steen, maar ook paars, zwart, grijs, wit en roze zijn aanwezig. Zeker wanneer ik deze sculptuur ga polijsten zal dit een genot zijn om de inwendige kleuren te herontdekken. Eind 2012 heb ik deze steen gekocht  in de groeve en hem op transport gezet naar Nederland. Elke keer vind ik het weer spannend wanneer er een dergelijk blok wordt geleverd. Gaat alles goed tijdens het plaatsen? en kan het allemaal wel zoals ik het heb bedacht? Eigenlijk komt het altijd allemaal wel weer goed en kan ik vol goede moed aan het project beginnen.

Onderstaand even een klein overzicht van begin tot vandaag 10-5-2013 en een slideshow van het transport :

Deze diashow vereist JavaScript.

Het ontwerp

De groeve

Het blok bij aankomst

De eerste hoek verwijderen

Hier is de breuklijn duidelijk te zien

Prachtig dat Portugees marmer, toch wel mijn favoriet

Het electrische gereedschap

De beitels voor het grove werk

10-5-2013

Exclusief grafmonument gebeeldhouwd in edelsteen

Ontwerp grafmonument – gemaakt in Sodaliet

Onlangs heb ik een opdracht ontvangen voor het vervaardigen van een grafmonument. Dit moest een bijzonder en exclusief monument worden, zo luidde de opdracht. Maar wat is nu een bijzonder en exclusief grafmonument, dit is voor iedereen heel persoonlijk. De 1 heeft er niet zoveel mee en vind een kruis o.i.d. wel voldoende en de ander vindt het juist een laatste eer aan de overleden persoon om iets voor hem of haar te kunnen en mogen betekenen. Zo voelt dat voor mij ook en ik vind het iedere keer weer een eer om dit te mogen verzorgen.

Terugkomend op de vraag van mijn klant; een exclusief grafmonument……. tja, waar begin je. Als eerste wil ik natuurlijk weten over wie het gaat, wat voor iemand is het geweest en hoe stond hij of zij in het leven? Wat heeft de persoon gedaan in zijn leven en hoe dacht hij of zij hierover? Was hij/zij gelovig? Dit zijn zomaar een paar dingen die ik graag meeneem in mijn ontwerp en verhaal om een grafmonument te ontwerpen. In dit geval was de persoon een bijzonder goede en lieve vrouw, moeder en oma en natuurlijk nog veel meer.

Hier heb ik, naar mijn idee, een mooi ontwerp voor gemaakt die ik niet exact ga beschrijven om zo de privacy van de betreffende personen niet te schenden. Alvorens e.e.a. op mijn blog te publiceren vraag ik altijd eerst goedkeuring hiervoor. Sommigen vinden het geen probleem en anderen willen het juist zoveel mogelijk privé houden, wat ik heel logisch vind.

De Steen

Kalahari woestijn – Namibië

In dit geval is er gekozen om gebruik te maken van een steen en niet van hout of een ander materiaal. Een geheel grafbedekkende steen was niet de voorkeur, mede omdat dit erg standaard is en de familie graag een uniek grafmonument wilde. Kosten waren vooralsnog niet belangrijk. Natuurlijk is dit voor mij erg prettig omdat ik op deze manier een vrijer gevoel heb om iets te creëren zonder aan kosten te hoeven denken. Het enige waar ik mijn gedachte op hoef te focussen is om het de mensen zoveel mogelijk naar de zin te maken in mijn eigen werkstijl. Om deze bovenstaande redenen ben ik als eerst op zoek gegaan naar een bijzondere steen. nu zijn er erg veel steensoorten waarvan je er vele op begraafplaatsen tegenkomt, zoals Marmer en Graniet. Velen lijken op elkaar, ook qua uitvoering. maar ik zocht iets anders. Toen kwam ik op het idee terecht om een edelsteen als grafmonument te gebruiken. Als iets wel exclusief is is het wel een beeldhouwwerk in edelsteen en dat dan als grafmonument. De steen zelf komt rechtstreeks uit de mijnen in Namibië, hier worden vele edelstenen gedolven zoals Diamanten, Labradoriet, Red Jasper, en nog veel meer soorten. In mijn geval heb ik gekozen voor Sodaliet, een prachtige blauwe steen.

Steensoort grafmonument – Sodaliet

Blauw was tevens de lievelingskleur van de overledene (hier kwam ik eerlijk gezegd later pas achter). Maar de reden dat ik voor deze steen koos was meer om de betekenis van de steen zelf. De verzorgende werking van deze steen kwam sterk overeen met de ziekte die zij had gehad. En om nu juist in deze steen een prachtig beeldhouwwerk te vervaardigen is naar mijn idee uniek en exclusief te noemen. Naast dit alles heb ik ook een ontwerp gemaakt voor de verdere aankleding van het graf en natuurlijk regel ik dan ook de vergunning en plaatsing van het geheel. onderstaand een klein gedeelte van het verhaal waarmee ik naar de familie ben gegaan:

Het geheel is een abstract ontwerp dat een gevoel/emotie moet verbeelden. Ik heb 2 kelken/bloemen getekend omdat het in deze situatie niet alleen gaat om de vrouw maar ook om de man, die in dit geval zeer zeker als 1 mogen worden beschouwd op deze wereld. Zij hebben hier geleefd naar eer en geweten waarbij zij hebben kunnen genieten/drinken van de vreugden en geneugtes des levens. Daarbij hebben zij net als elk andere mens geluk en verdriet mogen ervaren. De kelken staan voor mij symbool voor de ‘bloem’ die deze 2 mensen zijn geworden tijdens dit leven. De 2 kelken symboliseren hen beiden. Of de ene kelk nu groter is dan de andere maakt hier bij hen geen verschil. Beiden kijken tegen elkaar op, vol bewondering, respect en liefde voor de ander. De keuze om 2 kelken te maken is omdat, mocht de meneer ook komen te overlijden, hij ook hier de plek vindt om weer samen met zijn geliefde vrouw in eenheid te kunnen rusten. Om die reden heb ik de kelken ook in elkaar over laten lopen om die eenheid te symboliseren.

Na het akkoord, die ik direct kreeg omdat het verhaal erg aansprak in combinmatie met het ontwerp en voorstel, ben ik aan de slag gegaan. Eerst de steen bestellen in Namibië, dit neemt even wat extra tijd in beslag omdat de steen nog gevonden moet worden. Maar na enkele weken kreeg ik een mail waarin ze aangaven een steen te hebben gevonden die aan mijn voorwaarden voldeed. Een prachtige steen met de juiste maten waarin ik het bovenstaande ontwerp kon gaan beeldhouwen.

De gevonden steen van 674 kg met een inheemse meneer ernaast om de grote te benadrukken.

Na mijn akkoord voor de steen en het akkoord van de familie werd de steen verzonden, eerst vanuit de woestijn naar Kaapstad met de auto. Daarna per boot naar de haven in Rotterdam waarna, na inklaring bij de douane, de steen per vrachtwagen bij mij in Holkerveen bij de werkplaats werd aangeleverd.

Als eerste heb ik de juiste zijde uitgekozen voor de onder- of bovenzijde. Daarna heb ik de steen aan de onderkant afgevlakt om een solide basis te creëren. Elk stukje steen die ik ervan heb afgehakt heb ik overigens bewaard, het zijn allemaal stukjes edelsteen die elk gelopijst een prachtig juweeltje vormen. (ze maken er juwelen van, dus zeker de moeite van het bewaren waard). Dan is het tijd voor het echte werk, eindelijk in deze schitterende sodaliet beeldhouwen. Dat gaat fantastisch! Het is wel een erg harde steen om in te beeldhouwen, tenminste aan mijn beitels te zien. Want die slijten zienderogen. Eigenlijk zou ik iedere dag een nieuwe set beitels nodig hebben om mee te werken. Maar dat wordt toch iets te kostbaar omdat ik al de beste en meest kostbare beitels gebruik die er te verkrijgen zijn.

Dus eerst het grove werk maar met een diamant slijpschijf (zelfs de schijven slijten erg snel, zo hard is dit materiaal). Qua hardheid is diamant het hards, daarna bijvoorbeeld saffier en robijn en dan komt deze steen en dan komt pas het voor de meeste bekende graniet. Maar dit maakt het eigenlijk allemaal wel leuker om in te werken.

De steen net na aankomst vanuit Rotterdam-Haven

Het beeldhouw proces

Op de volgende foto’s kan je een klein beetje het proces ontwaren. Eerst de steen afvlakken, daarna plaatsen en dan lekker beeldhouwen. Het beeldhouwen zelf neemt ook enkele weken in beslag. Momenteel ben ik schat ik, bijna of helemaal op de helft van het project. Het gaat langzaam maar gestaag omdat ik vanwege het fijne ontwerp erg voorzichtig moet hakken. ook vanwege eventuele breuklijnen moet ik erg voorzichtig te werk gaan. Dat betekent concreet dat ik met een puntbeitel steeds kleine hapjes weg moet tikken, net zolang totdat ik bij de vorm ben die ik zoek. Hier kom ik momenteel steeds dichterbij. Het is met name bovenin het ontwerp nu van belang dat ik zoek naar de juiste verhouding qua vorm, stevigheid en techniek. Dit is voor mij een zoektocht die ik voor mezelf in elk project probeer op te zoeken. Een soort grens waar ik tegenaan loop en die ik probeer te overschrijden in techniek vorm en details. Dit in samenspraak met het achterliggende verhaal maakt het voor mij ook weer een uniek beeldhouwwerk. De sculptuur blijft overigens aan de achterzijde zijn natuurlijke uitstraling houden, het onderwerp zelf ga ik aan de buitenzijde polijsten en aan de binnenzijde niet. Hierdoor ontstaat er een ‘kleurverschil’ waardoor de dieptewerking beter uitkomt. Achter het onderwerp blijft de gehakte achtergrond zichtbaar om zo verschillende contrasten in structuur te krijgen.

Het afvlakken van de onderzijde.

Afgelopen zaterdag is de echtgenoot van de overleden mevrouw even komen kijken naar de vorderingen. Wat mij betreft is hij altijd welkom om te komen kijken, wanneer hij maar wil en eventueel even iets te helpen. Mijn ervaringen op dit gebied is dat het voor de nabestaande namelijk als erg prettig kan worden ervaren om langzaam naar dit eindpunt toe te werken. Het is namelijk het laatste wat men kan doen voor de overledene. Ieder ervaart dit weer op zijn eigen manier, en ook iedereen heeft zijn eigen wensen hierin. Daarin laat ik ze ook vrij om die te uiten. Zelf vind ik dit een extra dimensie geven aan het maken van een grafmonument dat voor mij elke keer weer een emotionele ervaring is die ook mij raakt, telkens weer. Meestal, voor sommigen klinkt dit gek, vraag ik in gedachten (soms bewust en soms onbewust) of de overledene mij helpt met het beeldhouwen. Ik maak het tenslotte voor hen. Dit brengt mij vaak in een soort ritme waarin ik erg prettig werk en als vanzelf beeldhouw zonder erbij te hoeven nadenken. Dit gebeurt mij niet elke dag hoor, maar vandaag wel en eigenlijk vorige week ook de hele week al (ook al was dit een ander project). meestal heb ik dan niet in de gaten hoe laat het is en de enige manier waardoor ik hierop wordt geattendeerd is mijn knorrende maag die zegt dat het etenstijd is………. 🙂

Morgen weer verder met dit monument en binnenkort weer een update van het resultaat tot dan toe.

Ongeveer op de helft

 

Eindresultaat

 

Youtube films van Jan-Carel Koster

Monumentaal beeldhouwwerk voor de Hoofdstedenbuurt

Nog 2 weken voor finishing.

In deze blog de laatste update voor dit project in de Hoofdstedenbuurt.

Deze opdracht voor de ‘Woningcoöperatie Waterweg Wonen’ is redelijk vlot en volgens planning verlopen. De 10.000 kg wegende steen is in ieder geval niet meer zo zwaar. Naar schatting weegt hij momenteel nog een kleine 7.000 kg. De afwerking waar ik momenteel mee bezig ben vergt behoorlijk wat geduld. Op dit moment ben ik ongeveer 2 weken bezig geweest om de details handmatig in de sculptuur aan te brengen. (de beitels liggen nog onderop de sculptuur) Bijvoorbeeld de poort; deze moest oud lijken alsof deze stamde uit de 9e eeuw. Dit was even uit proberen hoe ik dit effect het best kon bereiken. Bleek achteraf dus dat de minst arbeidsintensieve manier het meest effectief was. Maar toen moest de toren nog worden bewerkt met allerlei raampjes, stijlen en poortjes. Tot nu toe gaat het heel aardig, elke dag doe ik er een paar en ik moet zeggen, de dagen vliegen om. het is best heel erg leuk om dit op deze realistische manier uit te houwen. Maar toch blijft mijn voorkeur uitgaan naar wat meer abstracter werk, daar kan je toch wat meer je gevoel dat op het moment dat je aan het werk bent in kwijt. Het is wat vrijer, wat losser. Bij een realistische sculptuur ben je zo gebonden, dat is bij een abstracte sculptuur veel minder waardoor ik meer vanuit mijn gevoel kan werken. Dat brengt dan ook weer met zich mee dat de dagen nog sneller gaan dan dat ze nu al doen.

Wanneer ik nu kijk naar het (bijna) eindresultaat, kan ik toch zeggen dat ik redelijk tevreden ben. Nog niet helemaal, maar ik moet eerst nog de laatste 2 weken in om de sculptuur geheel af te werken. Ben erg benieuwd hoe ik me dan voel t.o.v. het eindresultaat. Bij elk beeldhouwwerk ben ik namelijk erg nerveus voordat ik ga beginnen en bij dit soort grote projecten ben ik het ook tijdens het naderen van het eindresultaat. Ik kan dus bijna niet wachten om te mogen beginnen en nu kan ik ook haast niet wachten totdat het gereed is. Ik wil nu zo graag zien hoe het eruit ziet wanneer alles is uitgehouwen. Met name de klok, erg benieuwd hoe het geheel er dan uit zal zien.

De tijd die erop komt te staan heeft te maken met de 0-meridiaan die door de wijk Greenwich in Londen loopt. Wanneer je de locatie Vlaardingen – Greenwich t.o.v. de 0-meridiaan neemt en er dan 1 uur bij optelt komt je op de tijd weergave van 15.05 uur terecht. Daar zal ik mij dus komende week mee bezig gaan houden om dit precieze werkje uit te gaan houwen. Na die week nog de punt van de toren met zijn verschillende dakraampjes erin uithouwen en hier en daar wat verfijning aanbrengen en dan moet het volgens mij gereed zijn.

Polijsten is bij deze sculptuur niet van toepassing. De bedoeling is dat het een soort van relikwie lijkt. Dit is tevens de reden dat het blok scheef komt te staan. nu ik het beeld niet polijst zal het sneller gaan verweren en naar ik hoop zal er ook wat alg groei of mos op de sculptuur te voorschijn komen. Dit maakt het geheel naar mijn idee alleen maar af. Mede om deze reden heb ik voor deze steensoort gekozen. Ondanks dat het een kalk-zandsteen achtige steen is (dolomiet) is hij nog best wel hard in zijn soort en niet makkelijk om te bewerken, maar het is een vrij poreuze steen waar makkelijk alg groei op ontstaat en dat past nu juist weer zo goed bij het achterliggende verhaal.

Wanneer iemand eens wil komen kijken naar het eindresultaat alvorens de sculptuur geplaatst gaat worden, dan kan dat tijdens de open dag die op zaterdag 1 juni 2013 zal zijn. Natuurlijk is iedereen ook tussendoor welkom, maar dan wel op afspraak zodat ik mijn dagen een beetje goed kan inplannen en ik lekker kan doorwerken. Want wanneer deze monumentale sculptuur gereed is, dan staat het volgende blok van een slordige 10.000 kg alweer te wachten. Dit is overigens een prachtig Portugees marmeren blok die op dit moment steeds naar me staat te lonken. Ook daarop kan ik moeilijk wachten om mee te beginnen….:-) Dus jullie zien ik ben momenteel nogal ongeduldig en een beetje gespannen omdat ik, en het einde van deze enorme sculptuur nader, en ik aan het begin van weer een nieuwe sta.

Oh ja, afgelopen week zijn er ook nog opnames gemaakt voor een TV programma genaamd ‘Gelderse Koppen’. Voor degene die mij even aan het werk willen zien en het interview willen bekijken; zaterdag 2 maart 2013 wordt het uitgezonden op TV Gelderland …:-)

Voor verdere info omtrent de informatie die Waterweg Wonen opgeeft zie hier de link.

De open dag op 1 juni 2013 is van 10.00 – 17.00 uur, Domstraat 20a te Holkerveen – info@jck.nu.

Detail foto van de sculptuur aan de Londenlaan

Stenen sculptuur voor de opdracht van Waterweg Wonen in Vlaardingen

De basis

De steen die ik voor deze sculptuur gebruik is afkomstig uit Oostenrijk en is een Diabas. Het heeft een grijs-groene kleur en wordt ook wel Doleriet genoemd, een harde steensoort (stollingsgesteenste) uit de categorie Basalt. Het werken in deze steen is prettig ook al is de steen erg taai. Wat wel belangrijk is is dat je jezelf goed beschermt en geen stof inhaleert. De stof is namelijk giftig bij inademing ervan.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik al in een vergevorderd stadium in het vervaardigen van deze sculptuur. Het moet een abstracte sculptuur worden die op een kleine sokkel bijna rechtstreek in het gras wordt geplaatst. Tijdens het vervaardigen ben ik vrij snel gegaan, ik was erg enthousiast m.b.t. het ontwerp. En zo werkt dit meestal bij mij, ik moet er zin in hebben om het te maken, want dan gaat het het beste en vaak ook het snelst. Zelf vind ik het een mooi ontwerp en het verhaal achter de sculptuur spreekt mij ook aan. De combinatie van deze 2 is wat mij betreft het meest aantrekkelijke in een sculptuur. Het verhaal achter de sculptuur, de zgn. 4e dimensie past natuurlijk erg goed in de gedachte van het Multi-dimensionalisme. Via deze manier, met de gedachtengang van het Multi-Dimensionalisme, probeer ik al mijn beelden te ontwerpen en vorm te geven. Zo kan ik tijdens het maken ervan mijn gedachte een richting insturen die een relatie heeft met het ontwerp en dit uitdiepen om een nog diepere waarheid aan te boren die voor mij een werkelijkheid kan worden wanneer het is gebaseerd op feiten en- of gebeurtenissen. Natuurlijk vereist dit wel een grondige voorstudie van het onderwerp en locatie.

Deze sculptuur komt aan de Wenenlaan, hoek Parijslaan te staan en gaat zoals wellicht verwacht over Wenen, maar ook over Parijs.

Ik wil in deze sculptuur verschillende bekende herkenningspunten van vooral Wenen terug laten komen in een abstract  vormgegeven sculptuur met een grote van ca. 2 meter hoog. De sculptuur komt direct op de grond (met een kleine sokkel) in het gras te staan zodat de bezoeker op ooghoogte zich geïdentificeerd kan voelen met de sculptuur en zijn verhaal wat als volgt verteld kan worden:

De oorlogen:

Wanneer je wat dieper in de geschiedenis van Wenen duikt, dan zie je er al snel een paar belangrijke details uit schieten zoals onder andere de vele verschillende oorlogen en revoluties. Waaronder de grootste en laatst gewonnen veldslag van Napoleon, “De Wagram” in 1809. En de “Kristalnacht” in 1938 waarbij bijna alle synagogen in Wenen werden vernietigd.

Terugdenkend aan Napoleon; de sculptuur is bedacht om op de locatie, naast de Parijslaan, tegenover de Wenen flat te worden geplaatst. De link tussen Parijs en Wenen is juist deze grootste Veldslag die tussen deze 2 volkeren plaatsvond. Een verwijzing hiernaar is te vinden in Parijs zelf, hier zijn de “Avenue de Wagram”, “Place de Wagram” en het metrostation “Wagram” naar deze veldslag vernoemd.

Terugkomend op de oorlogen in het algemeen die Wenen heeft meegemaakt, heb ik links op de schets in een uitstekend deel een mooie organisch gevormd einde aan de sculptuur bedacht die ons aan een “lans” of “speer” moet laten denken.

Muziek:

Maar naar mijn beleving is het vooral de muziek die de boventoon voert in Wenen en dus ook in deze sculptuur. Denk hierbij alleen maar eens aan de componisten Mozart, Beethoven, Strauss enzovoort, zij hebben hier gewoond en gewerkt.

De opening in deze sculptuur is al bijna afgerond hier.

Herkenningspunten in de sculptuur zijn de vorm van de Harp, maar ook de krullen die doen denken aan de pijpen krullen die men destijds als pruik droeg. De harp-vorm loopt vanuit de speerpunt vloeiend door in deze zogenaamde krullen, maar doen tevens denken aan orgelpijlen die destijds veelvuldig werden gebruikt, ook vanwege geloofsovertuigingen. Beide aspecten zijn in de sculptuur terug te vinden. Daarnaast is er ook nog een soort van muzieknoot te herkennen in de krul bovenop de “orgelpijpen”.

De speerpunt is al duidelijk zichtbaar.

De gehele compositie van deze sculptuur vormt gezamenlijk een harmonieus geheel wat ons moet doen nadenken en stilstaan, dat tijdens  en na een oorlog, in vrede toch een harmonie moet kunnen worden samengesteld tussen de vele volkeren die hier in Europa leven.

Met name de laatste alinea van de uitleg behorend bij deze sculptuur vind ik heel belangrijk. Wat ik probeer te bereiken met mijn werken is dat mensen erover gaan nadenken. De eerste aanzet wordt gegeven door het verhaal die ik erbij heb beleefd en nog steeds beleef, de rest is aan hen. Die gedachte en- of overdenking, van degene die dit lezen en zien, brengt hopelijk een bewustwording met zich mee die bewerkstelligd dat er een diepere waarheid wordt bereikt waar we naar op zoek zijn. Tenminste waar ik naar op zoek ben en waarschijnlijk vele met mij.

De laatste, onderstaande foto, is van hoever ik momenteel ben met deze sculptuur, die ik hier en daar nog moet afwerken om het daarna  gedeeltelijk te polijsten.

Je kunt de foto’s van het gehele proces zien, maar ook volgen via mijn Facebook Fanpage

Voor informatie kunt u met mij contact opnemen via: info@jck.nu